Ειδήσεις για ΑΠΟΨΕΙΣ-ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ - Spoiler και νέα

Ιωσήφ ΒιβιλάκηςΚαθηγητής Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών Το Υπουργείο Παιδείας με ανακοίνωση επιβεβαίωσε στις 18 Ιουνίου την κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο Λύκειο. Αμύνεται δε για την επιλογή του, λέγοντας ότι τα μαθήματα δεν είχαν συμμετοχή. Όμως, είναι δυνατόν ένα μάθημα που υποτίθεται ότι είναι μη δημοφιλές να κόβεται; Aν γινόταν μια έρευνα που έλεγε ότι η φυσική ή τα μαθηματικά δεν είναι αρεστά στους μαθητές θα έπρεπε αυτά τα μαθήματα να καταργηθούν; Αλλά γιατί άραγε δεν παρακολουθούν πολλοί μαθητές τα καλλιτεχνικά μαθήματα; Μήπως γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι διδάσκοντες, μουσικοί, εικαστικοί, θεατρολόγοι; Αλλά αυτό δεν λέγεται γιατί δεν συμφέρει. Πώς θα παρακολουθήσουν οι μαθητές κάτι που προσφέρεται μόνο στα χαρτιά και οι φιλόλογοι σαν δεύτερη ανάθεση δεν επιλέγουν; Στην ίδια ανακοίνωση το Υπουργείο αναφέρει μόνο τη μουσική και τα εικαστικά, ενώ είναι γνωστό ότι το θέατρο διδασκόταν ως επιλογή στο Λύκειο εδώ και 22 χρόνια (το βιβλίο Στοιχεία θεατρολογίας γράφτηκε τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν είχαν ιδρυθεί τα πανεπιστημιακά Τμήματα Θεατρικών Σπουδών) ως ένα από τα τρία μαθήματα της Αισθητικής αγωγής. Και αυτή τη στιγμή από όσο γνωρίζω υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα μόνο 30 διορισμένοι καθηγητές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Για μένα είναι προφανές ότι το θέατρο για την ηγεσία του υπουργείου παιδείας περιορίζεται σε διασκέδαση και κοσμικό γεγονός, μια φυγή από την καθημερινή ρουτίνα, παραβλέποντας το πλήθος των διαστάσεων που έχει και τις εφαρμογές του στη διδακτική πράξη, όλα τα οφέλη της θεατρικής παιδείας που είναι γνωστά στους ειδικούς. Αναφέρω ενδεικτικά πώς συνοψίζει ο δάσκαλός μας Βάλτερ Πούχνερ αυτά τα οφέλη: αυτοεκπλήρωση, εμπειρία και σεβασμός του άλλου, κοινωνικότητα, αυτοπεποίθηση, αυτοπαρουσίαση, επικοινωνία, κριτική σκέψη, οργάνωση του προφορικού λόγου, καλλιέργεια του συναισθηματικού κόσμου, φροντίδα για το σύνολο….

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΟΛ ΧΙΛ; Μετά από μέρες διαδηλώσεων και συγκρούσεων με την αστυνομία, οι διαδηλωτές κατέλαβαν την περιοχή γύρω από το αστυνομικό τμήμα Ανατολικής Περιφέρειας τους Σιάτλ στη γειτονιά του Κάπιτολ Χιλ, μετατρέποντάς το στη βάση τους. Καλώς ήρθατε στο νεοδιαμορφωμένο CHAZ, την Αυτόνομη Ζώνη του Κάπιτολ Χιλ, όπου σχεδόν τα πάντα ήταν ελεύθερα την Τρίτη. Δωρεάν φαγητό στο No-Cop Co-Op (κοοπερατίβα χωρίς αστυνόμευση). Δωρεάν αντιασφυξιογόνες μάσκες. Ελευθερία του λόγου στον κύκλο των ομιλητών, όπου ο καθένας μπορούσε να μιλήσει. Δωρεάν προβολή ντοκιμαντέρ -το 13η της Άβα ΝτιΒερνέ- μετά τη δύση του ήλιου. Είναι το Ελεύθερο Κάπιτολ Χιλ, όπως γράφει και η πληθώρα των γκραφίτι στις προσόψεις των κτηρίων και, ίσως το πιο σημαντικό για τους διαδηλωτές είναι ότι το κέντρο της γειτονιάς ήταν ελεύθερο από την παρουσία αστυνομικών. Μία καινούρια κοινωνία διαμαρτυρίας –με κέντρο της κάποια οικοδομικά τετράγωνα στο ιδιόρρυθμο, αριστερό Κάπιτολ Χιλ- έχει δημιουργηθεί από τις διαδηλώσεις που έδιωξαν την αστυνομία του Σιάτλ από το κτήριο του Αστυνομικού Τμήματος Ανατολικής Περιφέρειας. Την Τρίτη, οι διαδηλωτές κρέμασαν ένα πανό στο αστυνομικό τμήμα: ΑΥΤΟΣ Ο ΧΩΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥ ΣΙΑΤΛ. Έφηβοι μοιράζονταν ένα μπουκάλι στην έξοδο των περιπολικών. Ένας νεαρός άνδρας περπατούσε στο πεζοδρόμιο κρατώντας μία καραμπίνα, παρά την απαγόρευση όπλων στο Κάπιτολ Χιλ από τη δημαρχία, που ξεκάθαρα δεν είχε εφαρμοστεί. Κάποιος μοίραζε φυλλάδια, καλώντας για συγκέντρωση την Πέμπτη για να απαντηθεί το ερώτημα που κρέμεται πάνω από τους διαδηλωτές. Στηρίζω αυτό που γίνεται, αλλά τι θα συμβεί μετά; είπε ο Μαξ Χόντζις. Αυτό είναι το συναίσθημα που συνοψίζει τον καταρράκτη των ερωτημάτων που αντιμετωπίζουν τώρα οι διαδηλωτές. Αυτόνομο∙ αλλά από τι ακριβώς; Ποιος ηγείται; Πόσο μπορεί να κρατήσει; Είναι απλά ένας αντιπερισπασμός από το ευρύτερο…

Της Hawzhin Azeez* Καθ’ όλη την προηγούμενη εβδομάδα, είδαμε ακόμα μία απάνθρωπη περίπτωση αστυνομικής βαναυσότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με την κτηνώδη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Κύμα δημόσιας οργής ακολούθησε την ανεπαρκή απάντηση της αστυνομίας να απολύσει τους τέσσερις υπεύθυνους αστυνομικούς, χωρίς καμία άλλη συνέπεια. Σε πολλές πόλεις υπήρξαν, και συνεχίζουν να γίνονται, μαζικές ταραχές και διαμαρτυρίες. Η κοινή κραυγή των καταπιεσμένων συγκεντρώνεται γύρω από την ιδέα καμία δικαιοσύνη καμία ειρήνη (no justice no peace). Το φαινόμενο αυτό εγείρει το σημαντικό ερώτημα του πώς ένα σύστημα, διαποτισμένο από μία ματωμένη ιστορία που βασίζεται στην υπεροχή της λευκής φυλής, τον καπιταλισμό και την αποικιοκρατία, μπορεί να αποδώσει ποτέ πραγματική και ουσιαστική δικαιοσύνη. Κάποιοι καλούν για μεταρρυθμίσεις στην αστυνομία. Κάποιοι για ανακατανομή των κονδυλίων. Κάποιοι επιχειρηματολογούν ότι η κατάργηση της αστυνομίας είναι η καλύτερη επιλογή. Πολλοί, ακόμα και μέσα στην Αριστερά, δεν μπορούν να φανταστούν ένα τέτοιο σύστημα ως βιώσιμο. Παρ’ όλα αυτά, ένα τέτοιο σύστημα υπάρχει ήδη στη Ροζάβα, την αυτόνομη και αυτοδιοικούμενη επαρχία της Βόρειας Συρίας. Στη Ροζάβα, ο συνδυασμός των Ασάγιζ (Assayish) και των HPC (Αμυντικές Δυνάμεις Πολιτών) δουλεύει δημιουργώντας μία συμβιωτική σχέση που παρέχει ασφάλεια και προστασία στην κοινότητα. Οι Ασάγιζ λειτουργούν ως τροχονόμοι, συλλαμβάνουν εγκληματίες, προστατεύουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, υπηρετούν ως φύλακες για κύρια κυβερνητικά κτήρια, και ελέγχουν την κίνηση ανθρώπων και προϊόντων από το ένα καντόνι στο άλλο. Οι HPC, από την άλλη, είναι πολίτες σε κάθε γειτονιά που έχουν εκπαιδευτεί σε βασικές αρχές αστυνόμευσης. Περιπολούν μόνο τη δική τους γειτονιά, εκτός αν προστατεύουν κόσμο σε φεστιβάλ, μνημονεύσεις μαρτύρων, τοπικές εκδηλώσεις και βραδινές περιπολίες. Ο σκοπός και των δύο δυνάμεων είναι ρητά η προστασία των πολιτών, ειδικά από εξωτερικές απειλές όπως τρομοκρατικές δυνάμεις. Είναι πάντα…

Του Γιάβορ Ταρίνσκι [Ο] μεγαλύτερος εχθρός της ασφάλειας της κοινωνίας είναι το κράτος και οι ιδιωτικοί οργανισμοί που ανήκουν σε αυτό. Selma Irmak, μέλος του Democratic Society Congress [1] Η αυθαιρεσία της αστυνομίας και η ατιμωρησία αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Στις ΗΠΑ, η συστηματική καταστολή, ειδικά απένατι σε έγχρωμους ανθρώπους, προκάλεσε το ξέσπασμα πολλών κινητοποιήσεων και εξεγέρσεων: η πρόσφατη βάναυση δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις 25 Μαΐου 2020 από αστυνομικό στο φως της ημέρας πυροδότησε ένα κύμα διαμαρτυριών, διαδηλώσεων και ταραχών σε όλες τις ΗΠΑ, αλλά και στο εξωτερικό, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Στην Ελλάδα, οι δολοφονίες πολιτικοποιημένων νέων έχει οδηγήσει σε ταραχές πολλές φορές, με σημαντικότερη την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που ακολούθησε τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα. Μόλις πριν από δύο χρόνια, στην Αθήνα και πάλι, ο queer ακτιβιστής Ζακ Κωστόπουλος πρώτα λιντσαρίστηκε δημοσίως από έναν συντηρητικό όχλο, και στη συνέχεια χτυπήθηκε βάναυσα από τις αστυνομικές μονάδες που κατέφθασαν, για να πεθάνει από τα τραύματά του εκείνη την ημέρα. Το αίτημα Σταματήστε την αστυνομική βαναυσότητα (Stop police brutality) έχει γίνει σύνθημα σε πόλεις σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πολλοί απαιτούν περιορισμούς και μεταρρυθμίσεις, αλλά μια βαθύτερη ανάλυση δείχνει ότι αυτή η βία έχει πιο βαθιές ρίζες και απαιτεί μια ουσιαστική συστημική αλλαγή. Με άλλα λόγια, ο αγώνας ενάντια στην αστυνομική ατιμωρησία θέτει το ζήτημα του πώς διανέμεται η εξουσία μέσα στην κοινωνία. Εξωτερική αστυνόμευση VS Αυτοπεριορισμός Κάθε κοινωνία καθορίζει ορισμένους μηχανισμούς μέσω των οποίων διασφαλίζει ότι οι νόμοι και οι κανόνες της θα γίνονται σεβαστοί και θα τηρούνται από όλα τα μεμονωμένα μέλη της. Αυτός ο ισχυρισμός ισχύει και για τα πιο τυραννικά καθεστώτα, καθώς και για τα πιο δημοκρατικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν…

Κάλεσμα για την Παρασκευή 5 Ιούνη, στις 18:00, στο Σύνταγμα – Παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος. Το φάντασμα της εκτροπής του Αχελώου είναι εδώ Την Παρασκευή 5 Ιούνη, στις 18:00, στο Σύνταγμα, δίνουμε το δικό μας ραντεβού με ένα ποικιλόχρωμο ρεύμα αντιστάσεων και διεκδικήσεων, που αναπτύσσονται στα πεδία της διαχείρισης της ενέργειας, των αποβλήτων και του νερού, των εξορύξεων, της προστασίας του περιβάλλοντος, των οικοσυστημάτων και των ελεύθερων χώρων κ.α.. Η Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος θα μας βρει όλους και όλες μαζί να διαδηλώνουμε ενάντια στους καταστροφικούς σχεδιασμούς κυβέρνησης και οικονομικών λόμπι. Με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, ο πρόσφατα ψηφισμένος αντιπεριβαλλοντικός νόμος 4685/2020 ανοίγει, διάπλατα, τις πόρτες στη χωρίς όρους παράδοση του περιβάλλοντος στις παντοειδείς επενδύσεις, προβάλλοντας, από πάνω, το επιχείρημα της -πάση θυσία- εξόδου από την οικονομική ύφεση, που προκάλεσε η πανδημία του κορονοϊού. Οι επιλογές αυτές είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν νέες πληγές στο περιβάλλον και στις τοπικές κοινωνίες και θα βαθύνουν τις υπάρχουσες. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Αχελώου και της Μεσοχώρας. Η επίμονη προσπάθεια για εκτροπή του ποταμού και για λειτουργία του φράγματος της Μεσοχώρας συνεχίζεται και από την κυβέρνηση της ΝΔ. Καταστρέφουν ένα ζωτικής σημασίας για τις τοπικές κοινωνίες οικοσύστημα -από τις πηγές του μεγάλου ποταμού έως τις εκβολές του- και διαλύουν έναν παλαιότατο ορεινό κοινοτικό πολιτισμό. Η Μεσοχώρα εξακολουθεί να είναι σε καθεστώς ομηρίας -για πάνω από 35 χρόνια- και ο κίνδυνος να ξεκινήσουν τα έργα είναι ορατός. Το όνειρο της πράσινης ανάπτυξης έγινε ο εφιάλτης των τοπικών κοινωνιών. Η δική μας συνεισφορά στην αντιμετώπιση της αντιπεριβαλλοντικής επέλασης βρίσκεται στη διεύρυνση και στην ενίσχυση αυτού του αγώνα. Το ίδιο πιστεύουμε ότι ισχύει για όλα τα κινήματα, που αναπτύσσονται σε τοπικό ή θεματικό επίπεδο….

Η 1η Ιουνίου γιορτάζεται ως η μέρα του παιδιού. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι παιδί; Ο ενηλικισμός είναι η μόνη μορφή διάκρισης που βιώνουμε όλοι/-ες μας ανεξαιρέτως ως παιδιά, παρότι βαθμός και τρόπος έκφρασης διαφέρουν. Ας δούμε τι γράφει για το ζήτημα το παιδαγωγικό εγχείρημα ντόπιων και προσφύγων Μικρός Ντουνιάς στη Λέσβο: 1. Τι είναι ο ενηλικισμός Υπάρχει μια μορφή διάκρισης, ένας -ισμός [1], που δεν αποτελεί διεκδίκηση κοινωνικών κινημάτων ή πολιτικών προγραμμάτων, δεν θίγεται από το δημόσιο λόγο ή τη βιβλιογραφία, δεν γίνεται αποδεκτή ως κοινωνική πραγματικότητα (Bell, 1995). Ο λόγος για τον ενηλικισμό (adultism), την πανταχού παρούσα διάκριση εις βάρος των ανηλίκων. Ο όρος, ο οποίος εισήχθη το 1978 από το ψυχολόγο Jack Flasher, περιγράφει την άνιση κατανομή εξουσίας ανάμεσα σε ενηλίκους και ανηλίκους (Ritz, 2008: 1). Στην ουσία του ενηλικισμού βρίσκεται η διαφοροποιημένη μεταχείριση των ανηλίκων, όπως αυτή προκύπτει από κρίσεις που βασίζονται στην ηλικία τους και όχι στις πραγματικές τους ικανότητες (Zale, 2011; Liebel, 2013: 4). Επίσης, ενηλικιστική είναι κάθε συμπεριφορά που βασίζεται στην υπόθεση ότι οι ενήλικες είναι ανώτεροι από τα παιδιά και εξ αυτού δικαιούνται να δρουν πάνω τους χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους (Bell, 1995). Η ενηλικότητα και η ανηλικότητα είναι προϊόντα μιας διχοτόμησης με κοινωνικές και όχι βιολογικές καταβολές, με την ενηλικότητα να αποτελεί το ιδανικό με βάση το οποίο η ανηλικότητα κλήθηκε να δομηθεί (Johansson, 2012: 102). Έτσι, η τελευταία υστερεί εκ κατασκευής: αποτελεί μια έλλειψη, μια απόκλιση, μια ατέλεια. Ναι, αλλά… … υπάρχουν κάποιες εγγενείς διαφορές ανάμεσα σε παιδιά και ενήλικες. Η θεωρία του ενηλικισμού δεν αμφισβητεί ότι υπάρχουν κάποιες εγγενείς διαφορές ανάμεσα σε παιδιά και ενήλικες – για παράδειγμα, στην ανατομία. Η συμπεριφορά διάκρισης εμφανίζεται όταν αυτές οι διαφορές συνοδεύονται…

Στις 28 Μάη του 1871, η Κομμούνα του Παρισιού πνίγηκε στο αίμα. Η Αμερικανίδα Κριστίν Ρος (Kristin Ross) γράφει και ερευνά εδώ και χρόνια τις συσχετίσεις ανάμεσα στην Κομμούνα, το ’68 και τη σύγχρονη ZAD. Χαρακτηριστικό αυτής της μελέτης αποτελεί το βιβλίο της Η Κοινοτική Πολυτέλεια: Το Πολιτικό Φαντασιακό της Παρισινής Κομμούνας (Communal Luxury: The Political Imaginary of the Paris Commune, Verso Books), όπου η ίδια αναλύει την ανάδυση των λαϊκών επανενώσεων των επαναστατών του 1848 στα χρόνια που προηγήθηκαν της Παρισινής Κομμούνας και την επανεμφάνιση της γλώσσας του πολίτη. Παρακάτω δημοσιεύεται ένα χρήσιμο σημείωμά της για την Παρισινή Κομμούνα. Η χειρονομία της υπεράσπισης αρχίζει συχνά με την απόδοση αξίας, ιδίως ενός είδους υπέρμετρης αξίας, εκεί όπου πριν δεν πίστευε κανείς ότι υπήρχε αξία – με έναν τρόπο που, όπως έχω δείξει αλλού, η Παρισινή Κομμούνα ονόμαζε κοινοτική πολυτέλεια [communal luxury]. Το 1871 ο Eugene Pottier και η Ομοσπονδία Καλλιτεχνών υπό την Κομμούνα ανέτρεψαν την ιεραρχία που βρισκόταν στον πυρήνα του καλλιτεχνικού κόσμου, την ιεραρχία που παρείχε τεράστια προνόμια, κύρος και οικονομικά πλεονεκτήματα σε όσους εξασκούσαν τις καλές τέχνες (ζωγράφους και γλύπτες) – προνόμια, κύρος και οικονομική ασφάλεια που οι διακοσμητικοί καλλιτέχνες, οι ηθοποιοί του θεάτρου και οι εξειδικευμένοι τεχνίτες πολύ απλά δεν μπορούσαν να αποκτήσουν υπό τη Δεύτερη Αυτοκρατορία.[1] Γιατί άραγε η εργασία των τεχνιτών δεν θα πρέπει να έχει την ίδια αξία με το έργο των καλλιτεχνών; Η Ομοσπονδία, η οποία συνένωσε όλες τις καλλιτεχνικές ευφυΐες, σε απόλυτη ανεξαρτησία από το κράτος, εξέδωσε ένα μανιφέστο που τελειώνει με την εξής φράση: Θα δουλέψουμε συνεργατικά για την αναγέννησή μας, τη γέννηση της κοινοτικής πολυτέλειας, τη μελλοντική λαμπρότητα και την παγκόσμια δημοκρατία. Αυτό που ο Pottier και οι άλλοι καλλιτέχνες…

Πώς θα φάνταζε ένα υπόδειγμα ελεύθερου προσφυγικού οικισμού; Το παρόν κείμενο του Ιορδάνη Στυλίδη αποτελεί μία κριτική αποτίμηση της εργασίας της Σοφίας Χατζηφούντα, που παρουσιάστηκε το 2020 στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Θέμα της είναι η μελέτη, ο σχεδιασμός και η κατασκευαστική πρόταση οικισμού-συγκροτήματος προσφύγων για την ειρηνική και εύφορη συλλογική ζωή. Τόπος σχεδιασμού της μελέτης της είναι η Κως και συγκεκριμένα το Λινοπότι, όπου υπάρχουν τα εγκαταλελειμμένα κτήρια του Ιταλικού στρατοπέδου. Αυτή είναι μια πρόταση που περιέχει μια ριζοσπαστική νέα προσέγγιση της σχέσης μας με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες με σκοπό την αυτο-διάθεση, την απο-ανάπτυξη, την ενεργειακή και πολιτική αυτονομία. Η ιδέα της Χατζηφούντα είναι η κατασκευη πρότυπου-προτυποποιημένου οικισμού σε οποιοδήποτε τόπο και τοπίο, άρα και μικρων πόλεων-οικισμών σε κατεστραμμένες, από πόλεμο-φυσικές εκδηλώσεις, περιοχές με τις υψηλότερες παραδοχές κοινής συλλογικής ζωής αλλά και τις ικανότερες τεχνικές ανταποκρίσεις σε ζητήματα ενέργειας και σχέσης με τον καιρό (θέρμανση, σκίαση, δροσισμός). Οι πρόσφυγες -σκέφτηκε, σκεφτήκαμε- θα μπορούν να εισέρχονται σε έναν τόπο συλλογικών διευθετήσεων νοήματος για την κοινή ζωή (κάθετες καλλιέργειες, διατροφική αυτονομία, εργασία, συνελεύσεις, οικονομία της τροφής και των ανταλλαγών, φιλοσοφία της οικονομίας του οικισμού με το περιβάλλον του). Ώστε, όταν επιστρέψουν να εγκαταστήσουν όχι μόνο ένα υλικό υπόδειγμα-παράδειγμα αλλά και ένα φιλοσοφικό-πολιτικό πυρήνα αναμόρφωσης του πολιτισμού (αυτονομία-αυτοδιάθεση, συλλογικότητα, οικολογια). …Επειδή, λοιπόν, χρειάζεται να οδηγήσουμε ώστε να οδηγηθούμε, να ορίσουμε ώστε να οριστούμε, να τακτοποιήσουμε με αυστηρότητα και ακρίβεια τους στόχους και τα μέσα, πρέπει να εφεύρουμε νέα υπόβαθρα σημασίας. Να δημιουργήσουμε, τα απαραίτητα υπόβαθρα που θα ξεσηκώσουν τον ενθουσιασμό, θα προσελκύσουν τους μεγάλους αριθμούς των ανενεργών συμπολιτών/τισσών μας, εδώ και εκεί, παντού, συνέχεια. Να δημιουργήσουμε κείμενα και εικόνες, τα σημαντικά πειστήρια με τα οποία, εξαιτίας τους, θα…

Ένα σχόλιο του Κώστα Γαλανόπουλου για τη χθεσινή λαϊκή σύνελευση κατοίκων στις Σταγιάτες: Συνέλευση πάλι σήμερα, για τρίτη συνεχόμενη Κυριακή, στις Σταγιάτες. Το χωριό δέχεται ολομέτωπη επίθεση από την τοπική εξουσία που επιδιώκει να ξεθεμελιώσει οτιδήποτε συνέχει τους ανθρώπους εκεί. Αυτή η συνοχή είναι, ωστόσο, σοβαρό ανάχωμα και σε ουσιαστικό επίπεδο και σε συμβολικό (καθολική αντίσταση στην εμπορευματοποίηση του νερού και των φυσικών πόρων, αποκρατικοποίηση και οικειοποίηση των δημόσιων χώρων με όρους αυτοδιαχείρισης). Έχουμε, συνήθως, την εντύπωση ότι τέτοιας μορφής συνοχή σε ένα χωριό -και μάλιστα στο συγκεκριμένο μέρος- επιτυγχάνεται με σχετική ευκολία λόγω του εγγενούς κοινοτικού χαρακτήρα και κάποιων, ενδεχόμενα, αντίστοιχων σχετικών παραδόσεων. Όχι βέβαια. Τα χωριά στο Πήλιο έχουν μια παράδοση σοβαρής κτητικής επιθετικότητας στα ζητήματα ιδιοκτησίας και τις περισσότερες φορές αυτή είναι η αιτία για εξαιρετικά ανταγωνιστικές σχέσεις που κακοφορμίζουν με τα χρόνια αφού πρόκειται για μικρές και κλειστές κοινωνίες. Το φαινόμενο των Σταγιατών κουβαλάει μια πολύχρονη προσπάθεια να εξοριστούν όλα τα ανταγωνιστικά στοιχεία και να συγκροτηθεί μια κοινότητα ουσιαστικής αλληλεγγύης. Δεν υπήρχε τέτοια παράδοση που απλά αναπαράχθηκε. Χτίστηκε μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο με πολύ κόπο, πείσμα, αμοιβαίες μετατοπίσεις, διαρκή αυτοκριτική. Και η Εξουσία μισεί ακριβώς αυτή την καινούργια παράδοση. Από την απέναντι όχθη, για τις κοινωνικές αντιστάσεις στην επικράτεια, σημασία δεν έχει μόνο η στήριξη ενός φαινομένου ως ιδιότυπου συμβόλου αλλά η κατανόηση όλων εκείνων των στοιχείων και των δυναμικών που οδήγησαν στην συλλογική του συνοχή. Τι συνέβη στις Σταγιάτες όλα αυτά τα χρόνια και μιλάμε σήμερα για ένα προπύργιο αντίστασης; Ενημερωτικό κείμενο των Κατοίκων των Σταγιατών ενάντια στην επιχειρούμενη υφαρπαγή της πηγής Κρύα Βρύση του χωριού:   Το νερό των Σταγιατών Το χωριό μας είναι ταπεινό και πανέμορφο, φυτεμένο μέσα στη φύση…

Στις 16 Μαΐου του 1968, κατά τη διάρκεια της απεργίας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ένας μεγάλος αριθμός φοιτητών και ζωγράφων αποφάσισε την κατάληψη των στούντιο της Σχολής. Στην είσοδο των στούντιο έγραψαν: ΛΑΪΚΟ ΑΤΕΛΙΕ ΝΑΙ – ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΙΚΟ ΑΤΕΛΙΕ ΟΧΙ. Κάπως έτσι φτιάχτηκε το Λαϊκό Ατελιέ, όπου σχεδιάστηκαν οι περισσότερες αφίσες για το κίνημα του Γαλλικού Μάη. Οι θέσεις του εκτέθηκαν στο παρακάτω κείμενο που κυκλοφόρησε στις 21 Μαΐου: Οι λέξεις που έχουμε γράψει στην είσοδο των στούντιο δείχνουν ότι για μας δεν τίθεται ζήτημα μεταρρύθμισης, δηλαδή βελτίωσης αυτού που ήδη υπάρχει. Κάθε βελτίωση σημαίνει ότι οι βασικές αρχές δεν αλλάζουν, άρα καθαγιάζονται. Είμαστε ενάντια στην εγκαθιδρυμένη σήμερα τάξη. Τι είναι η καθεστηκυία τάξη; Η αστική τέχνη και η αστική κουλτούρα. Τι είναι η αστική κουλτούρα; Είναι το μέσο με το οποίο οι δυνάμεις καταπίεσης της άρχουσας τάξης απομονώνουν και διαχωρίζουν τους καλλιτέχνες απ’ τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τοποθετώντας τους σε μια προνομιούχα κοινωνικά θέση. Τα προνόμια φυλακίζουν τον καλλιτέχνη σε μια αόρατη φυλακή. Δίνοντάς του προνομιούχα θέση, η αστική κουλτούρα τοποθετεί τον καλλιτέχνη σε μια ακίνδυνη θέση και τον καθιστά μια ακόμη ασφαλιστική δικλείδα στο μηχανισμό της αστικής κοινωνίας. Γι’ αυτό λοιπόν όταν γράφουμε Λαϊκό Ατελιέ, δεν θέτουμε ζήτημα βελτίωσης αλλά ριζικής αλλαγής. Οι καλλιτέχνες πρέπει ν’ ανοίξουν τα μάτια τους στα προβλήματα των άλλων εργαζομένων, να αναγνωρίσουν την ιστορική πραγματικότητα που ζουν. Να αποφασίσουν να αλλάξουν το ρόλο τους σ’ αυτή την κοινωνία και να πάρουν μέρος στη διαδικασία αυτοεκπαίδευσης του λαού. Atelier Populaire. The Ecole des Beaux-Arts (Fine Arts School). Εδώ πάνω στη γη είναι που μπορούμε ν’ αλλάξουμε αυτή τη σάπια κοινωνία. Φόρεσε τώρα το σακάκι σου και πήγαινε στο κοντινότερο σινεμά. Κοίταξέ τους καθώς κάνουν έρωτα…

Με αφορμή τον θάνατο των 3 μελών του συγκροτήματος Grup Yorum… Της Χελίν, του Μουσταφά, του Ιμπραήμ.  Κείμενο: Ηλίας Πιστικός Εικονογράφηση: AspalaxComix (Instagram/maurogatoni, Fb aspalaxcomix) Η μετενσάρκωση της Χελίν Ενώ ο θάνατος γίνεται ολοένα και περισσότερο ένα στατιστικό ή αριθμητικό μέγεθος, συνέβη τρεις νεκροί να έχουν καταφέρει να αναφερόμαστε σ’ αυτούς με τα ονόματά τους. Μεταξύ χιλιάδων καθημερινών θανάτων, κατάφεραν να καταγραφούν στα νεκροπολιτικά μας κιτάπια όχι ως αριθμοί, αλλά ως ονόματα, ως μοναδικές προσωπικότητες με ιδιαίτερη βιογραφική πορεία. Η Χελίν, ο Μουσταφά και ο Ιμπραήμ δεν μετενσαρκώθηκαν σε αριθμούς. Μπορεί να είναι εμπρόθετη πείνα, μια σκόπιμη τεχνική που πατάει πάνω στον περιορισμό ή τη στέρηση της τροφής, όμως δεν είναι δίαιτα. Ακόμη και αν έχει τελετουργική διάσταση, δεν είναι νηστεία. Προσβλέπει σε κάποιο είδος κάθαρσης, δίχως να συνιστά αποτοξίνωση. Ίσως αυτή που την επιτελεί να αποκτάει προσωρινά τη δύναμη να δικάσει, αλλά δεν είναι δικαστίνα˙ είναι κατήγορος, εκτεθειμένη σε κοινή θέα, εκτός δικαστικής αίθουσας, με μια πολύχρωμη μπαντάνα στο μαλλί, αναπόσπαστο μέρος ενός αγωνιώδους θεάματος. Σαν υπαρξιακός καθρέφτης, η όψη της αντανακλά τη στάση μας μπροστά στην έννοια της ζωής ως αξίας. Πρόκειται κυριολεκτικά για την αποθέωση της βίας -η βία στα καλύτερά της˙ μια από τις ελάχιστες μορφές φυσικής βίας που μπορεί κάποια να ασκήσει δίχως να μπορεί να αμφισβητηθεί το δικαίωμά της να το κάνει. Το ταξίδι της Χελίν προς την Εμμένεια Γενεαλογικά, την εμπρόθετη λιμοκτονία θα τη συναντήσουμε στις αρχαιότητες της νότιας Ασίας και της βόρειας νησιωτικής Ευρώπης ως μια πρακτική απαίτησης της αποκατάστασης της δικαιοσύνης ή της επιστροφής χρεών. Ο αδικημένος ή κατήγορος πήγαινε στην εξώπορτα αυτού που τον αδίκησε, του κατηγορούμενου, και παρέμενε νηστικός, εκθέτοντας μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο στον κόσμο των θεών…

Των Ben Valentine και Vincent Callebaut* Στις ειδήσεις τα νέα για την κατάσταση του πλανήτη μας είναι καταστροφή και σκοτάδι: συνεχώς ένα ακόμη είδος τελεί υπό εξαφάνιση, μια εξαιρετικά βίαιη καταιγίδα καταστρέφει άλλη μία απροετοίμαστη πόλη και μερικές από τις πιο περίεργες καιρικές συνθήκες ξεπερνούν άλλο ένα ρεκόρ. Οι επιστήμονες και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πέφτουν σε κατάθλιψη και η συλλογική μας συνείδηση στρέφεται σε σκηνές αποκάλυψης, όχι σε αφηγήσεις ανάκαμψης. Καλώς ήρθατε στην Ανθρωπόκαινο, την περίοδο κατά την οποία η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει καταστεί η κυρίαρχη επίδραση πάνω στο περιβάλλον και στο κλίμα της Γης, με τα αποτελέσματα να είναι τρομακτικά. Τι είναι το Solarpunk; Το Solarpunk είναι το πρώτο δημιουργικό κίνημα που απαντά συνειδητά και θετικά στην Ανθρωπόκαινο εποχή. Ενώ κανένα μέρος στη Γη δεν είναι απαλλαγμένο από τον ηδονισμό της ανθρωπότητας, το Solarpunk υποστηρίζει πως οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να ζουν και πάλι σε αρμονία με τον πλανήτη. Το Solarpunk είναι ένα λογοτεχνικό κίνημα, ένα hashtag, μια σημαία και μια δήλωση προθέσεων για το μέλλον που ελπίζουμε να δημιουργήσουμε. Είναι μία φανταστική αφήγηση μέσα στην οποία όλοι οι άνθρωποι ζουμε σε ισορροπία με το πεπερασμένο περιβάλλον μας, όπου οι τοπικές κοινότητες ευδοκιμούν, η πολυμορφία γίνεται δεκτή ενθουσιωδώς και ο κόσμος είναι μια όμορφη πράσινη ουτοπία. Σε άρθρο της στην Guardian, η συγγραφέας Rebecca Solnit στοχάζεται την άνιση επίπτωση της κλιματικής αλλαγής στις φτωχότερες κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Γράφει: Η κλιματική αλλαγή είναι μία βία παγκόσμιας κλίμακας εις βάρος τόπων, ειδών αλλά και ανθρώπων. Αφού της προσδώσαμε ένα όνομα, μπορούμε να ξεκινήσουμε και μια πραγματική συζήτηση για τις προτεραιότητες και τις αξίες μας. Γιατί η εξέγερση ενάντια στην κτηνωδία αρχίζει με μια εξέγερση ενάντια στη γλώσσα,…

Κλεονίκη Αλεξοπούλου Κατά τις 9 το βράδυ πήγαμε μια συνηθισμένη βόλτα στην πλατεία Αγ Γεωργίου, όπου ήταν μαζεμένος αρκετός κόσμος. Εικοσιπεντάχρονα παιδιά τα περισσότερα, σε χαλαρό κλίμα. Οι υπόλοιποι κάτοικοι και μαγαζάτορες δεν έδειχναν να ενοχλούνται. Κατά τις δέκα-έντεκα το βράδυ πραγματοποιήθηκε μια σχετικά μεγάλη πορεία, φεμινιστική-queer αντίφα, που ξεκίνησε από την πλατεία (και για την οποία δεν γνωρίζαμε από πριν, αυθόρμητα ακολουθήσαμε). Περάσαμε από διάφορους κεντρικούς δρόμους και στενά, φτάσαμε μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα και γυρίσαμε πάλι από Αχαρνών και 3η Σεπτεμβρίου. Οι γυναίκες στα παράθυρα συνήθως μας χαμογελούσαν. Άλλοι γείτονες εξοικειωμένοι και άλλοι όχι. Δυο μεγάλοι άνθρωποι με ρώτησαν τι είναι όλο αυτό, προσπάθησα να εξηγησω, ο ένας με ευχαριστησε ο άλλος δεν ενθουσιάστηκε. Λογικό, απ’ όλα έχει ο μπαξές της κοινωνίας. Οι μετανάστες συνήθως φιλικοί, τα παιδιά χαρούμενα (φαντάζομαι για το γενικό τζέρτζελο), κάποιοι θέλανε να βιντεοσκοπήσουν την πορεία αλλά τους ζητήθηκε να μην. Στη Δροσοπούλου ένας κάτοικος, μάλλον δυσαρεστημενος, πέταξε νερά από το μπαλκόνι. Οι μπλε αστυνομικοί γενικά κράτησαν μια νορμάλ στάση, ανοίγοντας δρόμο για να περάσει η πορεία και φροντίζοντας την κυκλοφορία. Γύρω στις έντεκα, η πορεία ολοκληρώθηκε στην Φωκίωνος χωρίς προβληματα. Τα προβλήματα και η καταστολή απ’ ό,τι φαίνεται ξεκίνησαν μετά τα μεσάνυχτα, για όσους/ες επέστρεψαν στην πλατεία Αγ. Γεωργίου και για άλλους/ες που δεν είχαν σχέση με την πορεία και απλώς βγήκαν έξω πιο αργά. Φίλοι βγάζανε σκύλους βόλτα, πίνανε καμιά μπύρα, τίποτα το ασυνήθιστο. Μετά ακολουθούν οι μαρτυρίες που έχετε ακούσει, ότι κλείσανε τα φωτα της πλατείας και τα ΜΑΤ άρχισαν να τραμπουκίζουν και να συλλαμβάνουν κόσμο. Αυτό πάντως δεν είναι αυστηρή σύσταση για μη κυκλοφορία, είναι κάτι σαν πρόβα για απαγόρευση νυχτερινής κυκλοφορίας και έχει συγκεκριμένο πολιτικό πρόσημο. Το μόνο που…

Γιώργος Ν. Οικονόμου, δρ Φιλοσοφίας, συγγραφέας Ενότητες της παρούσας ανάλυσης:1. Πριν από τον Μάη 2. Χαρακτήρας της εξέγερσης 3. Ο Μάης ως γιορτή 4. Πρόταγμα ή ουτοπία; 5. Το τέλος της εξέγερσης 6. Συνέπειες  7. Η τρομοκρατία Ένα σημαντικό γεγονός που συνήθως ξεχνιέται και πρέπει να έχει κάποιος υπ’ όψιν του όταν ασχολείται με τον Μάη του ’68 είναι ότι όταν αυτός συνέβη είχε κάποιους αντιπάλους και εχθρούς: το καπιταλιστικό και το αντιπροσωπευτικό σύστημα, την Δεξιά του Ντε Γκωλ, το Κέντρο, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, την ελεγχόμενη από το τελευταίο μεγαλύτερη Εργατική Συνομοσπονδία της Γαλλίας, την CGT, πράγμα που σημαίνει και τους διανοουμένους και τα μέσα προπαγάνδας όλων αυτών των δυνάμεων. Όταν τέλειωσε o Μάης, οι εχθροί του προσπάθησαν να μειώσουν τη σημασία του, να διαστρεβλώσουν το νόημά του, να απαξιώσουν τον χαρακτήρα του με πλήθος δηλώσεων, ομιλιών, βιβλίων, άρθρων σε εφημερίδες, περιοδικά και διαδίκτυο.[1] Ενώ δηλαδή η εξέγερση είχε τελειώσει, και ήταν ανυπεράσπιστη οι επικριτές και οι αντίπαλοί της κυριαρχούσαν, ασκούσαν εξουσία, διαστρέβλωναν και απέρριπταν. Το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα από τις αντίστοιχες δυνάμεις. Έκτοτε ο Μάης πάντοτε δίχαζε, είχε τους αντιπάλους και τους εχθρούς του, οι οποίοι προσπαθούσαν να τον μειώσουν, να τον εξοβελίσουν ως θετικό πολιτικό γεγονός που συντάραξε τη γαλλική κοινωνία και τον υπόλοιπο κόσμο. Ίσως ένας άλλος τρόπος να κατανοηθεί η γαλλική εξέγερση είναι η συζήτηση των κριτικών απόψεων που προσπάθησαν να αναιρέσουν τη ριζοσπαστικότητά της, να εξουδετερώσουν τη σημασία της ή να σχετικοποιήσουν τα νοήματά της. Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθώ με κάποια ζητήματα που αφορούν την εξέγερση του ’68, με αφορμή ένα σχετικό άρθρο του Γιώργου Σ. Βλάχου (Γ.Β.), που περιέχει τέτοιες απόψεις, τις οποίες θα επιχειρήσω να συζητήσω.[2] Ήδη από τον ενδεικτικό τίτλο (Για την ακμή και…

Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στο Σύνταγμα κατά του αντιπεριβαλλοντικού νομοσχεδίου που κατέθεσε για ψήφιση η κυβέρνηση στη Βουλή. Το νομοσχέδιο με τίτλο Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας επιχειρεί σύμφωνα με την αιτιολόγησή του την απλοποίηση της περιβαλλοντικής αδειοδότησης των κεφαλαιουχικών επενδύσεων σε προστατευόμενες περιοχές αλλά και σε περιοχές όπου οι τοπικές κοινωνίες διατυπώνουν ανησυχίες ως προς περιβαλλοντική τους ασφάλεια. Επίσης, το εν λόγω νομοσχέδιο συρρικνώνει τη δημόσια διαβούλευση και υπό την ανόητη και προσχηματική αιτιολόγηση της κλιματικής αλλαγής και της ανάγκης ελάττωσης των ρύπων επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε πάρκο βιομηχανικής κλίμακας ΑΠΕ. Άνθρωποι από δεκάδες περιβαλλοντικές οργανώσεις και κινήσεις -προσπαθώντας να τηρήσουν τις στοιχειώδεις προφυλάξεις τις οποίες η πανδημία επιτάσσει και όσο αυτό ήταν δυνατό με τον μεγάλο πλήθος που συγκεντρώθηκε, σε αντίθεση με όσα τα κυβερνητικά ΜΜΕ υποστηρίζουν- άρχισαν να συγκεντρώνονται από τις 5 το απόγευμα και παρέμειναν στο Σύνταγμα μέχρι τις πρώτες βραδυνές ώρες. Κυριάρχησε το σύνθημα απόσυρε το ενώ η χαρούμενη και αγωνιστική ατμόσφαιρα συνοδεύτηκε από μουσικές με κρουστά και άλλα όργανα αλλά και όμορφες χορευτικές παρουσίες. Προς το τέλος της συγκέντρωσης έγινε συνέλευση-συζήτηση μπροστά στη Βουλή όπου ακούστηκαν προτάσεις για τη συνέχιση του αγώνα κατά του νομοσχεδίου ενώ τονίστηκε η ανάγκη για μια πραγματική δημοκρατία και την δυνατότητα των τοπικών κοινωνιών να αποφασίζουν οι ίδιες για τη ζωή τους και το περιβάλλον τους σε μια συνεργασία και συνεννόηση με το σύνολο της κοινωνίας. Κείμενο: Νίκος Ιωάννου – Φωτογραφίες: Γιάβορ Ταρίνσκι Πηγή: Αυτολεξεί.

Γιώργος Κολέμπας Ένα μικρό, προς το παρόν, κίνημα εργατών της γνώσης έχουν δημιουργήσει ήδη έναν καινούργιο τρόπο παραγωγής της. Ονομάζεται ομότιμη παραγωγή, στα πλαίσια των ψηφιακών κοινοτήτων, και είναι μία βιώσιμη εναλλακτική στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής της γνώσης. Αν και ακόμα βρίσκεται στα πρώτα βήματά της, η ομότιμη παραγωγή έχει σαφή χαρακτηριστικά ισότητας και αυτονομίας. Οι ομάδες ακτιβιστών της ομότιμης παραγωγής και των εργαζομένων στις τεχνολογίες της πληροφορίας και των επικοινωνιών συμμετέχουν, επίσης, ενεργά στα σημερινά κινήματα διαμαρτυρίας, λειτουργώντας καταλυτικά στη σύνδεση της ομότιμης παραγωγής με τα κινήματα αμφισβήτησης του ίδιου του καπιταλισμού. Και στην περίοδο της παρούσας υγειονομικής κρίσης, όπου και οι μισθωτοί εργάτες της γνώσης δεν μπορούν να βρίσκονται στον χώρο εργασίας τους και πιθανά να έμειναν και αυτοί άνεργοι, είναι ευκαιρία να αυτοοργανώσουν την εργασία και την έρευνά τους στα πλαίσια τέτοιων υπαρχόντων ψηφιακών κοινοτήτων, ομότιμης παραγωγής, είτε να δημιουργήσουν άμεσα νέες τέτοιες. Τι είναι η ομότιμη παραγωγή; Σύμφωνα με τον Jakob Rigi, καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης: Στα πλαίσια της ομότιμης παραγωγής, παράγονται αγαθά με συλλογικό τρόπο μέσω της εθελοντικής συμμετοχής σε ένα σύστημα παραγωγής που είναι αποκεντρωμένο και βασισμένο σε δίκτυα. Οι εθελοντές επιλέγουν τις εργασίες που θα εκτελέσουν, το ποσό του χρόνου που ξοδεύουν για τη συλλογική παραγωγή καθώς και τον τόπο και τον χρόνο της παραγωγικής τους δραστηριότητας. Όσον αφορά τη διανομή, οποιοσδήποτε στον κόσμο μπορεί να χρησιμοποιεί τα προϊόντα δωρεάν σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και ανεξάρτητα από τη συνεισφορά του[1]. Δύο καθοριστικά γεγονότα της ομότιμης παραγωγής ήταν: 1) η εφεύρεση της γενικής δημόσιας άδειας και του ελεύθερου λογισμικού από τον Richard Stallman το 1984 και 2) η εφεύρεση του συστήματος της εθελοντικής συλλογικής συνεργασίας online από τον Linus Torvalds το 1991. Από πάντα ο κάθε…