Ειδήσεις για Άρθρα - Spoiler και νέα

Άνευρες λεκτικές καταδίκες της τουρκικής προκλητικότητας που αντί να συνετίζουν την Άγκυρα της περνούν το μήνυμα ότι μπορεί να συνεχίζει τον χαβά της Από Ν. ΤΣ. 12:34 – 25/07/2020 Τελευταία Ενημέρωση 22:10 – 24/07/2020 Τον περασμένο Απρίλιο, στο πιο περίεργο –ελέω κορωνοϊού– Πάσχα όλων των  εποχών εμφανίστηκε στις οθόνες μας ο Σπύρος Παπαδόπουλος για να αμφισβητήσει την… παντοκρατορία του Πόντου Πιλάτου στο άθλημα του σχολαστικού πλυσίματος των χεριών. Να όμως που ο ιστορικότερος εκφραστής της διπλωματίας των ίσων αποστάσεων αποκτά και άλλους ανταγωνιστές. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους συμμάχους και εταίρους της Ελλάδας σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ. Χωρίς να παραγνωρίζεται η έμμεση κατσάδα Μακρόν στην Τουρκία που εκφράστηκε μέσω facebook και μάλιστα γραμμένη στα ελληνικά(!!!) ή η επιβεβαιωμένη –πλέον–  παρέμβαση της καγκελαρίου Μέρκελ ώστε να κατέβει ο πολεμικός πυρετός μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, η ιστορία της παγκόσμιας διπλωματίας δεν επιτρέπει όνειρα θερινής νυκτός για αδιάρρηκτες συμμαχίες και εφησυχασμούς. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές πλήρης απεμπλοκή στο Αιγαίο δεν είχε υπάρξει. Το σεισμογραφικό Oruc Reis ήταν με τις μηχανές αναμμένες, ο τουρκικός στόλος παρέμενε αμετακίνητος και οι ελληνικές ναυτικές δυνάμεις συνέχιζαν να βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης επιφυλακής παρακολουθώντας τις κινήσεις των γερακιών της άλλης όχθης του Αιγαίου. Ευτυχώς οι Έλληνες επιτελάρχες είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο γνωρίζοντας περισσόετρο παό κάθε άλλον ότι αν οι Τούρκοι προχωρήσουν στο απονενοημένο διάβημα ενός θερμού επεισοδίου, οι φρεγάτες του σουλτάνου Ερντογάν δεν θα βρουν παρατεταγμένες απέναντί τους τις γαλλικές και γερμανικές κανονιοφόρους. Όπως δεν τις βρήκαν στην Κύπρο τον Ιούλιο του ‘74 στον Αττίλα Ι. Όπως δεν τις βρήκαν και τον 15αύγουστο της ίδιας χρονιάς στον Αττίλα ΙΙ. Όπως δεν τις βρήκαν ούτε τον Ιανουάριο του ‘96 στα Ίμια,…

Η κλιματική αλλαγή μπορεί σήμερα να φαντάζει άσχετη με το ξέσπασμα του προσφυγικού ή με την υγειονομική κρίση, αλλά δυστυχώς δεν είναι Από Ν. ΤΣ. 10:21 – 04/07/2020 Τελευταία Ενημέρωση 20:22 – 03/07/2020 Τις ημέρες που προηγήθηκαν η Κίνα έγινε σημείο αναφοράς στα διεθνή ΜΜΕ για ένα καλό και ένα κακό νέο. Τα καλά μαντάτα είχαν να κάνουν με το πράσινο φως που άναψε ο κινεζικός στρατός για τη χρήση στους στρατιώτες ενός εμβολίου κατά του κορωνοϊού, που μπήκε από το πουθενά στη ζωή μας πριν από 6-7 μήνες και μέχρι σήμερα έχει σκοτώσει περισσότερους από 500.000 ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η δυσάρεστη είδηση ήλθε από τα νοτιοδυτικά της χώρας του Κίτρινου Δράκου που χτυπήθηκε αδυσώπητα από ακραία καιρικά φαινόμενα. Ήδη από τις αρχές Ιουνίου η νότια Κίνα έχει βουλιάξει από τις ισχυρές βροχοπτώσεις, ξεσπιτώνοντας περισσότερους από 720.000 ανθρώπους και πλήττοντας έναν συνολικό πληθυσμό 12.000.000 κατοίκων. Οι δύο ειδήσεις σκιαγραφούν τις δύο μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα. Με τη διαφορά ότι, αν για μεν την πανδημία η ανακάλυψη του εμβολίου και της θεραπείας έρχεται όλο και πιο κοντά χρονικά, για την πανδημία της κλιματικής αλλαγής τα πράγματα φαντάζουν εξαιρετικά δυσοίωνα. Κι αυτό διότι η συστηματική καταστροφή του κλίματος είναι ένα φαινόμενο με συνέπειες ντόμινο: πέφτει ένα άσχετο πλακάκι στην ανατολή και παρασύρει αλυσιδωτά όλα τα υπόλοιπα στη δύση. Υπό αυτό το πρίσμα, η κλιματική αλλαγή μπορεί σήμερα να φαντάζει άσχετη με το ξέσπασμα του προσφυγικού ή με την υγειονομική κρίση, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Πιάνοντας το νήμα από το τέλος, στην Ελλάδα σχεδόν το 25% του πληθυσμού –1 στους 4– απαντά στις δημοσκοπήσεις ότι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στην παρούσα συγκυρία η χώρα μας…

Ανάγκη για αλλαγή παραγωγικού μοντέλου στην ελληνική οικονομία Από Ν. ΤΣ. 11:45 – 20/06/2020 Τελευταία Ενημέρωση 21:22 – 19/06/2020 Οι δυο τους τα είχαν πει εν μέσω καραντίνας σε μία πολύ ενδιαφέρουσα διαδικτυακή συζήτηση που είχε οργανώσει το think tank ΚΥΚΛΟΣ ΙΔΕΩΝ με θέμα την επόμενη ημέρα της ελληνικής οικονομίας μετά την πανδημία. Πριν από λίγες ημέρες ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, και ο ιδρυτής του ομώνυμου βιομηχανικού ομίλου Ευάγγελος Μυτιληναίος –για αυτούς ο λόγος– ξανασυναντήθηκαν. Η συνάντησή τους και πάλι ιντερνετική (σ.σ. στο πλαίσιο της διαδικτυακής για φέτος διεξαγωγής του 5ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών) και το θέμα παρεμφερές, δηλαδή οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η εγχώρια οικονομία μετά την υγειονομική κρίση. Δεν ήταν έκπληξη ότι ο άνθρωπος που έχει θητεύσει στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης Σαμαρά την κρισιμότερη μεταπολιτευτική περίοδο για τη χώρα και ο μάνατζερ που έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στο εγχώριο και διεθνές επιχειρείν συμφώνησαν στο ότι η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να αναδιαρθρώσει το παραγωγικό μοντέλο της που για χρόνια στηρίζεται στη βαριά βιομηχανία του τουρισμού. Είτε μονοκλαδικό, όπως το χαρακτήρισε ο Ευ. Μυτιληναίος, είτε ως μονοκαλλιέργεια, όπως το παρομοίασε ο Ευ. Βενιζέλος, η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει να έχει ως βασική πηγή παραγωγής εθνικού εισοδήματος την πώληση του τουριστικού προϊόντος της. Ας το σκεφτούμε με όρους καθημερινότητας. Είναι σαν να εργάζονται όλα τα μέλη της ίδια οικογένειας στον ίδιο εργοδότη, που για χρόνια πάει από το καλό στο καλύτερο, αλλά μια επιχειρηματική αναποδιά φέρνει τα πάνω-κάτω. Το μαγαζί θα πάρει την κατηφόρα και με τη σειρά της όλη η οικογένεια θα πάρει την άγουσα για τον ΟΑΕΔ. Τι να κάνει σε μια οικογένεια το 12μηνο κατ’ ανώτατο όριο…

Σε ούτε 150 λέξεις ο πρώην πρωθυπουργός κατάφερε μήνες πριν να συμπυκνώσει όλη την ουσία του νεοθωμανικού τουρκικού επεκτατισμού αλλά και την ανάγκη σχεδιασμού νέας εθνικής στρατηγικής Το μεσημέρι της 1ης Δεκεμβρίου του 2019 ο Αντώνης Σαμαράς ανέβαινε στο βήμα του 13ου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας. Σε μία θερμή υποδοχή που έγινε θερμότερη όταν κατέβηκε από το πόντιουμ ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος αφιέρωσε σημαντικό μέρος της ομιλίας του στο ζήτημα του μεταναστευτικού και της Συμφωνία των Πρεσπών. Για επίλογο εκείνης της ομιλίας άφησε, όπως είπε χαρακτηριστικά, λίγα –αλλά προφητικά λέμε εμείς– λόγια για τα ελληνοτουρκικά. Δεν είναι φαιδρότητες οι κινήσεις της Τουρκίας στην περιοχή. Είναι ευθεία απειλή! είπε ο Μεσσήνιος πολιτικός και άρχισε να απαριθμεί: Στη Θράκη κλιμακώνουν τις προκλήσεις, ενώ ταυτόχρονα στέλνουν μιλιούνια λαθρομεταναστών και από τον Έβρο. Σε ολόκληρο το Αιγαίο, καταθέτουν χάρτες στον ΟΗΕ που αμφισβητούν ευθέως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Φτάσανε να συνάπτουν συμφωνίες για την ΑΟΖ της Κρήτης, με μιαν σκιώδη κυβέρνηση της Λιβύης (…). Προσέξτε: δεν μιλάνε πια για νοτίως του Καστελόριζου. Μιλάνε για ανατολικά και νοτίως της Κρήτης. Αυτά μόνο τις τελευταίες μέρες. Και συνεχίζουν, βέβαια, τις ασφυκτικές πιέσεις σε ολόκληρη τη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου. Προσοχή: χρειάζεται νέα πολιτική απέναντι στην Τουρκία. Εμείς ανοίξαμε τον δρόμο νέων συμμαχιών – και με το Ισραήλ και με την Αίγυπτο. Πάντως, η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου, από μόνη της, δεν αρκεί. Και κινήσεις κατευνασμού, δεν ωφελούν!. Σε ούτε 150 λέξεις ο προ… Χριστού προφήτης Σαμαράς κατάφερε εκείνη την ημέρα να συμπυκνώσει όλη την ουσία του νεοθωμανικού τουρκικού επεκτατισμού αλλά και την ανάγκη σχεδιασμού ενός νέου πρωτοκόλλου αντιμετώπισης του εθνικού κινδύνου. Και επειδή ο πρώην πρωθυπουργός δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, υπογράμμισε ότι η πολιτική του κατευνασμού αποθρασύνει τους…

Άλλο η διπλωματία της ειρήνης και της συνεννόησης και άλλοι η στρατηγική του κατευνασμού Από Ν. ΤΣ. 19:07 – 22/05/2020 Τελευταία Ενημέρωση 20:07 – 22/05/2020 Σε ανύποπτο χρόνο –το συνηθίζουμε σε αυτή την εφημερίδα να είμαστε προ και όχι μετά Χριστόν προφήτες– γράφαμε ότι τα κενά αέρος που υπάρχουν στη σχέση των Ηνωμένων Πολιτειών με τον κακό μας γείτονα την Τουρκία δεν είναι για γαλανόλευκους πανηγυρισμούς. Εξ ου και υπογραμμίζαμε ότι η Ελλάδα πρέπει να κρατά χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών της και να μην ονειρεύεται ευρύχωρες συμμαχικές αγκάλες που θα τη σώσουν, αν οι Τούρκοι αποτολμήσουν ένα στρατιωτικό απονενοημένο διάβημα. Λίγοι μας άκουσαν, ακόμη λιγότεροι πείστηκαν. Υπήρξαν δε κι εκείνοι που επέμεναν ότι η ελληνική διπλωματία έχει πάρει κεφάλι από την αντίστοιχη τουρκική, επικαλούμενοι πότε την αμερικανο-τουρκική διένεξη για τα F-35 και τους ρωσικούς S-400 και πότε τα (φαινομενικά) ισχυρά μηνύματα που έστελνε η Ουάσινγκτον στην Άγκυρα, με φόντο το αμίμητο deal του Ερντογάν για κοινή ΑΟΖ της χώρας του με τη Λιβύη. Τα παραπάνω, ειδικά το τελευταίο μοιάζει να έχει συμβεί αιώνες πίσω λόγω της επέλασης του κορωνοϊού που ρούφηξε τη φαιά ουσία πολλών εξ ημών. Είναι όμως… χθες, τον φετινό Γενάρη, που η χώρα μας στεκόταν στο πλευρό του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ, του επικεφαλής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού, τον υποδεχόταν στην Ελλάδα και πόνταρε πάνω του τα ρέστα της, αφού ήταν το αντίπαλο δέος του Φαγέζ Αλ-Σάραζ, πρωθυπουργού της κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης και συμμάχου του σουλτάνου Ερντογάν. Κι από ’κεί που νιώθαμε τρόπον τινά (κατ)οχυρωμένοι, ο γεωπολιτικός άνεμος γύρισε, οι χθεσινοί νικητές άρχισαν να ηττώνται και οι… προχθεσινοί μαλωμένοι ξαναφιλιώνουν. Κάθε μέρα που περνάει ο Σάραζ με τη στρατιωτική συνδρομή της Τουρκίας από αέρος, στεριάς…

Με την αντίληψη για ένα κράτος-μάνατζερ που μετράει πλεονάσματα και σιγοψιθυρίζει ο σώζων εαυτόν σωθήτω έχει να αντιπαλέψει η Ευρώπη στις 6 Μαΐου Από Ν. ΤΣ. 18:20 – 01/05/2020 Τελευταία Ενημέρωση 21:47 – 01/05/2020 Με τον 77χρονο σήμερα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε οι Έλληνες γνωριστήκαμε το 2010, όταν η χώρα μας μπήκε στον αστερισμό των μνημονίων και 3+1 (υπηρεσιακή) κυβερνήσεις ήταν αναγκασμένες να συνδιαλεχθούν με τον σκληρό υπουργό Οικονομικών τής Άνγκελα Μέρκελ. Ο εδώ και περίπου τρία χρόνια πρόεδρος του Μπούντεσταγκ, του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Γερμανίας, ποτέ δεν λείανε τις γωνίες όταν επρόκειτο να μιλήσει για την Ελλάδα. Ούτε έκρυψε ποτέ και την άποψή του ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει γίνει εξ αρχής δεκτή στην ευρωζώνη, ούσα δημοσιονομικά απείθαρχη. Ο εφοριακός με το πτυχίο Νομικής δεν μάσησε τα λόγια του ούτε όταν η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με τα βράχια της χρεοκοπίας, υποστηρίζοντας και το 2010 και το 2015 ότι έπρεπε να έχουμε αποχωρήσει από το κοινό νόμισμα για τουλάχιστον 10 χρόνια. Το μόνο συνεπές με τη χαιρέκακα τιμωρητική στάση του ήταν ότι το άλλοτε γεράκι της καγκελαρίας υποστήριζε περίπου τα ίδια για όλες τις χώρες του Νότου που βρέθηκαν στη δύνη της δημοσιονομικής κρίσης, όπως π.χ. η Πορτογαλία. Και επειδή η έξη της λιτότητας είναι η δεύτερη φύση του Βόλφγκανγκ Σόμπλε κακώς έπεσαν –όσοι έπεσαν– από τα σύννεφα διαβάζοντας μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του. Με φόντο ακόμη μία κρίση, υγειονομική αυτήν τη φορά, που έχει σκοτώσει 230.000 ανθρώπους σε δεκάδες χώρες, ο αιώνιος Βόλφγκανγκ καίγεται για τα λογιστικά τεφτέρια του. Δεν είναι, είπε, με απόλυτο τρόπο ορθός ο ισχυρισμός ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ζωής. Και συνέχισε: Τα θεμελιώδη δικαιώματα περιορίζονται αμοιβαία. Αν υπάρχει μία απόλυτη αξία…

Oι Έλληνες αδυνατούν να καταλάβουν τις συστάσεις των επιστημόνων Η ευθύνη, ως έννοια και στάση ζωής, είναι από τις πιο αμφίβολες κατανοητικές στάσεις. Ταυτόχρονα, ως λέξη, είναι μάλλον άβολη. Σε μία εποχή που οι Έλληνες εξερχόμενοι από μία υπερδεκαετή οικονομική κρίση έχουν ξεχάσει αυτούς τους όρους. Και ξαφνικά με την επέλαση του κορωνοϊού κλήθηκαν να τις επαναφέρουν όχι μόνο στη μνήμη τους και στο λεξιλόγιο τους, αλλά και να της κάνουν μέρος της καθημερινότητας τους. Η αξία της ευθύνης και η υπευθυνότητα, ως στάση ζωής και συμπεριφοράς, βρίσκουν την πραγματική τους έκφραση σε προγονικές αρχές και πανάρχαιους θεσμούς. Ας μην λησμονούμε, ή ας θυμηθούμε από τα όσα μάθαμε στα σχολεία τον θεσμό των Ευθυνών. Δηλαδή την λογοδοσία που ήταν υποχρεωμένος να κάνει μπροστά σε ειδικούς ελεγκτές ένας άρχοντας για τις πράξεις του, όταν τελείωνε ο χρόνος της θητείας του στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν οι εύθυνοι (δημόσιοι ελεγκτες), αυτοί δηλαδή επέβαλλαν κυρώσεις εάν διαπίστωναν κατάχρηση της εξουσίας, ή παραλείψεις. Την αξία της ατομικής ευθύνης οι νεοέλληνες ουδέποτε την αξιολόγησαν. Πιο σωστά ήταν ανύπαρκτη. Τους βόλευε πάντα να φορτώνουν τις δικές τους αστοχίες σε κάποιον, ή κάποιους άλλους. Κι όμως η ατομική ευθύνη λογικά έπρεπε να παραμένει πυξίδα και στάση ζωής, για όσους κρατούν ζωντανό το όραμα μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Για εκείνους που αισθάνονται τη σκέψη, τα συναισθήματα και τις πράξεις τους ως επιλογή συνείδησης και αποδοχή των συνεπειών που επισύρει κάθε συνειδητοποιημένη πράξη. Με την έννοια αυτή είμαι υπεύθυνος σημαίνει: ότι νιώθω υπόλογος ως άτομο, ως γονιός, ως δάσκαλος, ως κοινωνικό πρόσωπο, τελικά και αναλαμβάνω την ευθύνη που μου ανήκει για τις δεινές αντινομίες του καιρού μου. Βιώνοντας αυτές τις ημέρες την υγειονομική βόμβα με την ραγδαία εξάπλωση…